Waarom produceren we DMT?

DMT, of dimethyltryptamine, staat bekend om gebruikers toegang te verlenen tot diepgaande, vaak onbeschrijfbare rijken van universeel bewustzijn. Deze ervaringen omvatten vaak ontmoetingen met buitenaardse wezens, intense spirituele openbaringen en directe confrontaties met de dood zelf. Wanneer correct gebruikt, stuwt DMT individuen voort op een geestverruimende reis, waar de grenzen van het fysieke lichaam oplossen en men van het comfort van een bank naar de uitgestrekte ruimte van het kosmische bewustzijn wordt gekatapulteerd — allemaal binnen de tijdsduur van 20 minuten. Het mysterie van deze krachtige stof wordt echter dieper wanneer we overwegen dat DMT van nature door het menselijk lichaam wordt geproduceerd. Ondanks dat dit buitengewone feit meer dan 60 jaar geleden werd ontdekt, moet de wetenschap nog antwoord geven op een van de meest intrigerende psychedelische vragen: Waarom synthetiseert het menselijk lichaam deze krachtige psychedelische verbinding?

De reis naar het begrijpen van DMT begon in 1956 toen de Hongaarse chemicus en psychiater Stephen Szara als eerste synthetische DMT zelf toediende, waarbij hij de diepgaande subjectieve effecten ervoer. Szara’s baanbrekende werk legde de basis voor het verkennen van de rol van DMT in het menselijk lichaam, met vroege theorieën die suggereerden dat DMT zou kunnen fungeren als een “schizotoxine”, mogelijk bijdragend aan aandoeningen zoals schizofrenie. Deze hypothese stelde dat DMT verantwoordelijk kon zijn voor bepaalde hallucinatoire symptomen bij psychiatrische stoornissen. Echter, de wetenschappelijke verkenning van deze theorie werd abrupt afgebroken toen de Controlled Substance Act van 1970 DMT criminaliseerde, wat het onderzoek voor decennia stopte.

Het was pas in de vroege jaren 90 dat het DMT-onderzoek werd herleefd, dankzij het baanbrekende werk van Dr. Rick Strassman. Zijn studies aan de Universiteit van New Mexico markeerden het eerste menselijke psychedelische onderzoek in meer dan 20 jaar. Strassman diende meer dan 400 doses DMT toe aan vrijwilligers, wat hem ertoe bracht de verbinding beroemd te omschrijven als de “Spirit Molecule.” Deze term vatte de essentie van DMT’s diepgaande vermogen samen om als een brug te fungeren tussen subjectieve menselijke ervaring en objectieve realiteit. Strassman stelde dat DMT een biologische verklaring zou kunnen bieden voor buitengewone ervaringen zoals bijna-doodervaringen (NDE’s), mystieke ontmoetingen en zelfs het subjectieve gevoel van sterven.

Strassman’s hypothese kreeg tractie, met name met zijn suggestie dat een toename van endogene DMT — natuurlijk geproduceerd door de hersenen — een kritieke rol zou kunnen spelen in het proces van sterven. Deze idee werd levendig vertegenwoordigd door Alex Grey’s kunstwerk, “Dying”, dat de omslag van Strassman’s boek, DMT: The Spirit Molecule, sierde. Grey’s kunstwerk toont de etherische overgang tussen leven en dood, waarbij een mistige damp het lichaam verlaat tijdens een psychedelische overgang van het fysieke naar het metafysische rijk. Strassman’s hypothese kreeg verdere validatie in 2019 toen onderzoekers de ervaringen van mensen die DMT-trips hadden ondergaan vergeleken met degenen die door bijna-doodervaringen waren gegaan. De gelijkenissen tussen de twee, gemeten aan de hand van een standaard NDE-schaal, waren opvallend dichtbij, wat suggereert dat de afgifte van DMT door de hersenen inderdaad een rol zou kunnen spelen bij het vormgeven van de ervaring van de dood.

Echter, DMT is niet alleen aanwezig tijdens buitengewone momenten zoals NDE’s. Het wordt ook gevonden in het lichaam onder normale omstandigheden, wat wijst op een meer routinematige fysiologische rol die zich uitstrekt buiten het induceren van psychedelische ervaringen. Recente studies hebben gesuggereerd dat DMT betrokken kan zijn bij een reeks alledaagse functies, waaronder bescherming tegen hypoxische stress, moduleren van immuunreacties, verminderen van ontstekingen, bevorderen van neuroplasticiteit, en zelfs het beïnvloeden van droomtoestanden. Deze bevindingen openen fascinerende mogelijkheden over de rol van DMT in alledaagse hersenfuncties, hoewel duidelijk is dat onderzoek naar endogene DMT nog in de kinderschoenen staat en er nog veel onbekend is.

Wat DMT bijzonder intrigerend maakt, is dat modern psychedelisch onderzoek, dat veelal gericht is op therapeutisch gebruik en de effecten van toegediende stoffen, vaak het potentieel van het lichaam’s eigen DMT-systeem over het hoofd ziet. Dit natuurlijke psychedelische systeem, indien beter begrepen, zou een dieper inzicht kunnen ontgrendelen in hoe psychedelica in het algemeen werken en inzichten bieden in natuurlijk voorkomende gewijzigde bewustzijnstoestanden. Verder onderzoek naar endogene DMT zou kunnen onthullen hoe het niet alleen deze mystieke, dood-achtige ervaringen ondersteunt, maar ook subtielere, alledaagse biologische processen.

Terwijl we aan de vooravond staan van een nieuwe golf van psychedelisch onderzoek, blijft de vraag naar het doel van DMT binnen het menselijk lichaam een van de meest meeslepende mysteries. Van de ongelooflijke ervaringen die het opwekt tot de mogelijke rollen in de alledaagse gezondheid, daagt DMT ons begrip van bewustzijn, biologie en de grenzen tussen leven en dood uit. De wetenschap is misschien nog ver verwijderd van het onthullen van alle geheimen van DMT, maar de reis naar het begrijpen van deze raadselachtige stof is nog maar net begonnen.